تنور يتيمان شهداء

توسط:

آزاده بازنشسته

حالت اشتغال

سلام و خدا قوت
خطاب به مسئولین
از علی آموز اخلاص عمل

در کنارتنور يتيمان شهداء

( منبع:پایگاه علمی اعتقادی فرهنگی الشیعه)

در تاريخ زندگى اميرالمؤمنين (عليه السلام) آمده است: روزى او زنى را مشاهده کرد که او مشک آبى را به دوش گرفته و با زحمت و مشقت آن را حمل مي کند.

حضرت از آن بانو درخواست کرد که ظرف سنگين آب را در اختيار وى قرار دهد… على (عليه السلام) مشک را برداشت و از احوال زن پرسش نمود، معلوم شد شوهر وى از سربازان شهيد اسلام در رکاب آن حضرت بوده است، و هزينه زندگى فرزندان شهيد باعث کار آن زن و آب کشى به خانه ديگران گرديده است!

مولاى متقيان آدرس خانه او را گرفته و شب را در تمام ناراحتى به سر برد، و سحرگاه زنبيلى پر از خرما و روغن و آرد و گوشت… را به دوش گرفته، و به خانه مزبور حمل کرد، در طول راه برخى از مؤمنين درخواست کمک کردند، ولى حضرت مي فرمود: روز رستاخيز بار مرا چه کسى حمل مي کند؟!

على (عليه السلام) پس از در زدن و اجازه گرفتن به طور ناشناخته وارد خانه شد، و پيشنهاد فرمود: زن اجازه دهد يا او بچه ها را به بازى گرفته و مشغول کند، و يا به خمير کردن و نان پختن بپردازد، زن گفت: شما بچه ها را مشغول کنيد، من به کار خمير کردن و پختن نان مي پردازم، خدا از تو راضى شود، و بين من و على بن ابى طالب حاکم گردد!![5]

حضرت على به فورى مقدارى گوشت را پخت و با خرما و غيره بر دهان بچه ها گذاشت، و هر بار لقمه اى را که به آنان مي خورانيد مي فرمود: اى فرزندانم! على را حلال کنيد!!!

چون خمير آماده پختن گرديد زن عرض کرد: اى بنده خدا تنور را روشن کن، على (عليه السلام) تنور را روشن نموده، و صورت مبارک خويش را بر روى شعله هاى آتش مي گرفت و مي گفت: بچش اى علي! اين جزاى کسى است که از يتيمان غفلت کند! ! در اين هنگام زن همسايه وارد شد، و ديد على بن ابي طالب با بچه هاى شهيد بازى مي کند، و آنان را مي خنداند، و لقمه هاى لذيذ بر دهانشان مي گذارد، با ديدن وى او را شناخت، و خطاب به زن شهيد، داد زد: واى بر تو اين اميرالمؤمنين است که در خانه تو کار مي کند، و بچه هايت را مي خنداند .؟

زن شهيد از گفتار و کردار خود احساس شرم کرد، و با عذر خواهى عرض نمود: يا اميرالمؤمنين ! من از شما شرم دارم، و نشناخته حرف هايى زده و تو را به کار گماردم.

علی علیه السلام فرمودند: من از شما شرم می کنم که تا به حال از اوضاع شما بی اطلاع مانده ام!! این بگفت و خانه آنان را موقتا ترک کرد. (6)

این فراز از زندگی آن حضرت نشان می دهد که او تا چه میزان خود را مسئول یتیمان و فرزندان شاهد می دانست، ولی در عین حال در کنار محبت و انجام مسئولیت عاطفی، مسائل تربیتی و بازسازی اخلاقی آنان را نیز فراموش ننموده، و می فرمود:

ادب الیتیم مما تؤدب منه ولدک و اضربه مما تضرب منه ولدک (7)

: هم چنانچه فرزندان خود را تربیت می کنید، یتیمان را نیز ادب نمائید، و به طوری که در هنگام نیاز فرزندان خویش را می زنید، از یتیمان نیز غفلت نکنید (چنانچه نیاز باشد می توان متوسل تنبیه مجاز شرعی شد) تا بچه های لوس بار نیایند.